Dyspenser feromonowy ZACHODNIA STONKA KUKURYDZIANA Diabrotica virgifera

Środek feromonowy do wabienia samców stonki kukurydzianej (Diabrotica virgifera)  do pułapek typu delta, pułapek lejkowych. Jest to substancja biologicznie czynna, która zwabia tylko i wyłącznie samce tego gatunku szkodnika.

Stonka kukurydziana (Diabrotica virgifera) – gatunek inwazyjnego chrząszcza z rodziny stonkowatych (Chrysomelidae). Postać dorosła o długości 4,2–6,8 mm. Pokrywy skrzydeł o barwie żółtej przez pomarańczową, aż do całkowicie czarnej, często plamiste. Samce zazwyczaj ciemniejsze.

Larwy 4–10 mm o barwie jasnokremowej. Groźny, kwarantannowy szkodnik kukurydzy. Larwy bytujące w glebie wgryzają się w korzenie, penetrują je aż do nasady skutkiem czego jest wnikanie patogenów, a czasem wyleganie całych roślin. Dorosłe owady preferują pyłek kwiatowy, znamiona kwiatów, rzadziej liście i odsłonięte ziarna.

Cykl rozwojowy Stonki kukurydzianej

Zachodnia kukurydziana stonka korzeniowa jest nowym szkodnikiem kukurydzy w Polsce, dlatego też jej biologia w warunkach glebowo-klimatycznych kraju nie jest jeszcze dokładnie poznana. Zagadnieniem tym zajmuje się Instytut Ochrony Roślin – Państwowy Instytut Badawczy, który prowadzi również prace nad opracowaniem programu zwalczania tego gatunku.

Pewnych informacji o cyklu rozwojowym stonki kukurydzianej mogą dostarczyć badania prowadzone w innych krajach.
W warunkach klimatu umiarkowanego szkodnik rozwija tylko jedno pokolenie w ciągu roku. Stadium zimującym są jaja składane przez samice do gleby na głębokość do 15 cm, w pobliżu roślin kukurydzy. Aby nastąpił wylęg konieczny jest okres spoczynku w rozwoju zarodków spowodowany niską temperaturą. Przezimowaniu jaj sprzyjają łagodne zimy, brak orki zimowej oraz nie przyorane resztki pożniwne, chroniące jaja przed przemarznięciem bądź wysuszeniem. Wiosną, w okresie wschodów kukurydzy pojawiają się pierwsze larwy, które przechodzą przez trzy stadia rozwojowe. Ich wylęg, a tym samym żerowanie są rozciągnięte w czasie. Główną rośliną żywicielską w Europie jest dla nich kukurydza, natomiast w USA przystosowały się do żerowania na korzeniach soi oraz kilku gatunków traw. Larwy po osiągnięciu dojrzałości (stadium L3) budują w glebie niewielkie jamki w których się przepoczwarczają. Proces ten rozpoczyna się od drugiej dekady czerwca, a kończy w połowie sierpnia. Pierwsze chrząszcze pojawiają się na plantacji pod koniec czerwca lub na początku lipca. Ich aktywność życiowa jest szczególnie duża wcześnie rano oraz wieczorem. Preferowanym pokarmem jest dla nich pyłek kukurydzy, a gdy go zabraknie mogą żerować na znamionach kolb, miękkich ziarniakach, a w ostateczności także na liściach kukurydzy. Gdy ilość pożywienia ulegnie zmniejszeniu chrząszcze mogą opuszczać dotychczasowe miejsca żerowania i migrować na pola obsiane późnymi odmianami kukurydzy, a także na inne rośliny, zwłaszcza gdy kwitną. Chrząszcze można wtedy spotkać na niektórych trawach, roślinach astrowatych, bobowatych i dyniowatych np.: na słoneczniku, lucernie, ogórku, melonie, fasoli. W poszukiwaniu pożywienia są w stanie migrować na duże odległości, nawet do 100 km. Po kopulacji, począwszy od pierwszej połowy sierpnia samice rozpoczynają składanie jaj. Płodność samic jest duża i wynosi od 100 do 1000 jaj (średnio 400 sztuk). 

admin