Wykładowcy D.D.D.

NASI  EKSPERCI

KADEJ MARCIN, dr n. biol. inż. – jest pracownikiem Zakładu Biologii, Ewolucji i Ochrony Bezkręgowców  Uniwersytetu Wrocławskiego. Sekretarzem redakcji  „Kluczy do oznaczania owadów Polski”-  seria wydawnicza Polskiego Towarzystwa Entomologicznego.  Koordynator grupy roboczej w Projekcie „Coleoptera Poloniae”. Koordynator Studiów Podyplomowych „Zarządzanie Środowiskiem Przyrodniczym – Ekoznawca” oraz „ Zagospodarowanie siedlisk przyrodniczych Natura 2000 w lasach państwowych”. Członek Polskiego Towarzystwa Entomologicznego. Członek Zachodniosudeckiego Towarzystwa Przyrodniczego. Założyciel i członek Polskiego Towarzystwa Biokontroli Komarów. Prowadzi i koordynuje badania związane  z taksonomią i systematyką oraz biologią i ekologią chrząszczy skórników (Insecta: Coleoptera: Dermestidae) w ujęciu światowym. W Pracowni Biologii Konserwatorskiej i Ochrony Bezkręgowców UWr. zajmuje się również  biologią konserwatorską, ochroną bioróżnorodności oraz wyceną i oceną zasobów przyrodniczych. Współpracuje z Instytutem Ochrony Przyrody PAN w Krakowie, w ramach tworzenia bazy danych „Gatunki obce w Polsce” i w ramach prowadzenia „Monitoringu gatunków i siedlisk przyrodniczych”, w tym gatunków objętych programem Natura 2000. Koordynuje również prace badawcze dotyczące chronionych, rzadkich lub zagrożonych wyginięciem gatunków owadów, gatunków obcych i inwazyjnych oraz owadów o znaczeniu ekonomiczno-gospodarczym.

Zajmuje się także systemami jakości i bezpieczeństwa zdrowotnego żywności i żywienia, a także marketingiem naukowym.

Więcej szczegółowych informacji na stronie: http://zbeiob.biol.uni.wroc.pl/pracownicy/28-marcin-kadej
Kontakt. e-mail: entomol@biol.uni.wroc.pl; marcin.kadej@gmail.com

SKWIRUT ANDRZEJ,  mgr – zwalczaniem szkodników zajmuje się od 1982 roku. W 1984 r zakłada  własną firmę DDD, którą prowadzi  do dzisiaj. Członek Polskiego Stowarzyszenia Dezynfekcji, Dezynsekcji i Deratyzacji. Dwukrotnie wybierany do pracy w Zarządzie PSPDDiD. W pierwszej kadencji zajmował się rozwijaniem i przygotowywaniem szkoleń przygotowanych przez Komisję Szkoleń dla członków Stowarzyszenia . W kadencji 2011 – 2014 pełni funkcję Przewodniczącego Komisji Szkoleniowej. Autor wielu artykułów zamieszczanych na stronie  TEDAN.PL, oraz publikacji o szkoleniach w biuletynie PSPDDiD. Jest prelegentem na szkoleniach z zakresu ochrony obiektów przed szkodnikami organizowanych dla pracowników sanepid, właścicieli i kadry pracowniczo – menadżerskiej firm z branży spożywczej. Prowadzi wykłady na szkoleniu podstawowym organizowanym przez PSPDDiD na których kładzie duży nacisk na przekazanie słuchaczom wiedzy praktycznej z omawianych zagadnień.[więcej]

NASI WYKŁADOWCY

Radosław Stelmaszczyk, dr inż.
Ur. w 1978 roku w Głogowie. W latach 1998-2003 studiował na Uniwersytecie Wrocławski i Uniwersytecie Przyrodniczym broniąc dyplomy magisterskie i inżynierskie na kierunkach: biologia, biotechnologia i systemy zarządzania jakością. W 2010 roku obronił tytuł doktora nauk biologicznych na Uniwersytecie Wrocławskim, ze specjalnością entomologia. Projektant i wdrożeniowiec systemów zarządzania jakością oraz bezpieczeństwem żywności, audytor. Pracownik trzech wrocławski szkół wyższych, współautor licznych publikacji naukowych. Założyciel i członek Polskiego Towarzystwa Biokontroli Komarów. Uczestnik i koordynator wieloletnich badań związanych z inwentaryzacją oraz ochroną rzadkich gatunków owadów objętych programem Natura 2000. Od 2008 roku szkoleniowiec Polskiego Stowarzyszenia Pracowników Dezynfekcji, Dezynsekcji i Deratyzacji (szkolenia podstawowe i zaawansowane).

Janusz B. Berdowski, prof. nzw dr inż.
Wykładowca przedmiotu T.Q.M – Total Quality Management – Zarządzanie przez Jakość w Wyższej Europejskiej Szkole Informatyczno – Ekonomicznej i Wyższej Szkole Menedżerskiej, Profesor Nadzwyczajny Uniwersytetu St. Clements ( Wielka Brytania)
Studia wyższe ukończył w 1959 r. na SGGW specjalizując się w technologii przemysłu spożywczego. Studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania ukończył w 1977 roku, na wydziale Technologii Żywności SGGW.
W 1986 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych.
Stypendia naukowe i staże:
* Staż naukowy w Kopenhaskiej Fabryce Pektyn w Danii (1963 r.),
* Stypendium naukowe FAO/ONZ na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie Zach. oraz na Uniwersytecie Technicznym w Monachium (1972r.),
* Staż oraz praca w Gracji w spółce SIMHA-DAL (1982r.),
* Staż naukowy w Ośrodku Badawczo – Rozwojowym koncernu BOB w Kumli (Szwecja 1989r.)
* Ponadto ukończył liczne kursy i szkolenia, w wyniku których uzyskał kilkanaście certyfikatów krajowych i zagranicznych nt. zarządzania jakością, ANFOR – Francja, B.S.I – Anglia, D.Q.S. – Niemcy, w tym Certyfikaty Europejskiej Organizacji Jakości (E.O.Q.). Ekspert ds. certyfikacji ONZ – UNIDO – UNITED NATIONS INDUSTRIAL DEVELOPMENT ORGANIZATION (Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego)

Przebieg pracy zawodowej:
Pracę zawodową rozpoczął od Majstra Produkcji, awansując na kolejne stanowiska Kierownika Produkcji, Głównego Technologa a następnie Dyrektora Technicznego, (8lat) w ZPOW Łowicz – obecnie Agros Nowa, a następnie Dyrektora Naczelnego (3 lata). W tym okresie przedsiębiorstwo pod jego kierownictwem otrzymało II, a następnie I nagrodę DO-RO (Dobrej Roboty).
W latach 1975 – 82 Dyrektor ds. Techniczno – Produkcyjnych Zjednoczenia Koncernu „Fruktopol”, na tym stanowisku przyczynił się do modernizacji bardzo wielu zakładów w Polsce, poprzez zakup nowoczesnych linii produkcyjnych min do produkcji Pektyny w Jaśle z firmy F.M.C, linii do produkcji koncentratów owocowych UNI-PECTIN z Szwajcarii i GULF z USA, Pras Bucher Guyer do produkcji moszczy owocowych. Ekspert i członek zespołu CBJW ds. oceny jakości wyrobów na znak „1” i „Q”.
W latach 1982 – 90 Wicedyrektor Instytutu Biotechnologii Przemysłu Rolno – spożywczego. Odpowiedzialny za nadzór nad wdrożeniem prac naukowo – badawczych do przedsiębiorstw przemysłu spożywczego ( uruchomienie produkcji odżywek dziecięcych w Alima Rzeszów, preparatów enzymatycznych w Jaśle, oraz pektyny na bazie wytłoków jabłkowych i wiele innych).
W 1990 – 93 Dyrektor Departamentu Przetwórstwa Rolno – Spożywczego w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. W tym okresie rozpoczął nadzorowanie wdrożenia systemu HACCP w 17 branżach przemysłu spożywczego oraz przyczynił się do rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw, przydzielając komisyjnie środki finansowe na ich rozwój.
W 1993 roku Premier powołał go na swojego doradcę a następnie od 1 stycznia 1994 roku na Dyrektora Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji w randze Podsekretarza Stanu. Pod jego nadzorem, rozpoczęto aktywne wdrażanie systemu Akredytacji i Certyfikacji w Polsce.
Pan Janusz B. Berdowski jako I Dyrektor i założyciel Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji, na podstawie podpisanych Międzynarodowych porozumień ( z upoważnienia Pana Premiera ) wprowadził PCBC do następujących światowych organizacji:
* I.Q.Net – INTERNATIONAL CERTYFICATION NETWORK – MIĘDZYNARODOWA SIEĆ JRDNOSTEK CERTYFIKUJĄCYCH
* ILAC – INTERNATIONAL ACCREDITATIONS FORUM – MIĘDZYNARODOWE FORUM AKREDYTACJI
* E.O.Q – EUROPEAN ORGANIZATION ROR QUALITY – EUROPEJSKA ORGANIAZACJA JAKOŚCI ( oficjalne wprowadzenie PCBC do tej organizacji)
Pod jego nadzorem zostały opracowane w PCBC, Uchwały i Postanowienia dotyczące obowiązującego prawa dotyczące akredytacji i certyfikacji. Rada ds. Badań i Certyfikacji, powołana przez Pana Premiera była upoważniona do zatwierdzania tego typu dokumentów, które od daty zatwierdzenia były obowiązujące w Polsce. Był współtwórcą Polskiej Nagrody Jakości oraz inicjatorem i pierwszym redaktorem Naczelnym kwartalnika „ABC JAKOŚCI” ( skrót od słów akredytacja, badania i certyfikacja).
Był pomysłodawcą i realizatorem dwóch konkursów „ Najciekawszy Spożywczy Wybór Roku” oraz „Krajowy Produkt Przyszłością Polski”.
Audytor P.C.B.C, D.Q.S i E.O.Q. Obecnie swoją wiedzę przekazuje jako wykładowca i promotor prac inżynierskich i magisterskich w Wyższej Europejskiej Szkole Informatyczno – Ekonomicznej i Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie.
Dorobek naukowy:
Autor i współautor 9 pozycji książkowych, 327 artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz 4 patentów wdrożonych do produkcji i 29 wniosków racjonalizatorskich.

 Adam Krajewski, prof. dr hab.

  Prof. dr hab. Adam Krajewski, ur. w 1953 r. w Warszawie. Studia wyższe odbył w latach 1972-1977 na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w    Warszawie. Zatrudniony w SGGW w Warszawie od 1995 r., tel. 22 59-38-656, e-mail: adam_krajewski@sggw.pl

  PRZEBIEG PRACY ZAWODOWEJ
  Pracował w: Instytucie Badawczym Leśnictwa w Warszawie (1977 – 1982), P.P. Pracownie Konserwacji Zabytków w Warszawie (Oddział Badań i Konserwacji, 1982 –    1989), Fundacji Ochrony Zabytków w Warszawie (1990 – 1995, jako główny specjalista do spraw architektury drewnianej) i od 1996 r. do chwili obecnej w Szkole  Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na Wydziale Technologii Drewna.
 W sierpniu 1980 r. odbył praktykę naukową w Finlandii. W czerwcu 1984 r. brał udział w pracach konserwatorskich w Pałacu Orłowa w Tallinie. W lutym1996 r. na  zlecenie Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego brał udział przez miesiąc w pracach konserwatorsko – badawczych w meczecie Emira  Kebira Kurkumasa w Kairze. W grudniu 1996 r., na zlecenie PP PKZ, zbierał w Wietnamie materiały do prac konserwatorsko – badawczych w świątyni The Mieu i  pawilonie Ta Vu na terenie tzw. Miasta Zakazanego, zespołu architektonicznego w cytadeli w Hue. Uczestniczył w pracach konserwatorskich o różnym charakterze (ekspertyzy, opinie, nadzór, wykonawstwo) i komisjach konserwatorskich w szeregu znanych zabytków w Polsce, m.in. w Świątyni Diany w warszawskich Łazienkach, w Zamku Królewskim w Warszawie, Kamienicy książąt Mazowieckich w Warszawie, zamku w Malborku, zamku w Kórniku k. Poznania, bardzo licznych kościołach w różnych miejscowościach, muzeach oraz parkach etnograficznych, nazywanych potocznie skansenami.
Od 1985 r. posiada uprawnienia specjalisty 3 stopnia mykologa budowlanego a od czasu pracy w PP PKZ uprawnienia wykonawcy zabiegów w zakresie tzw. „chirurgii drzew” i inspektora nadzoru przy pracach w zabytkowych parkach i ogólnie w różnego rodzaju zadrzewieniach. Posiada poświadczone przez Wojewódzkiego Konserwatora zabytków o kwalifikacjach prowadzenia badań, wykonywania projektów i realizacji zabezpieczeń tzw. mykologicznych w obiektach zabytkowych. Został powołany w 1997 r. na rzeczoznawcę ówczesnego Ministra Kultury i Sztuki w dziedzinie ochrony zabytków nieruchomych, specjalności „rewaloryzacja zabytkowych zespołów architektonicznych i zabytkowej architektury oraz ochrona drewna przed biodegradacją” a w 2001 r. ponownie powołany na rzeczoznawcę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie „ochrona zabytków nieruchomych” i specjalizacji „architektura drewniana”. W 2007 r. podjął współpracę jako ekspert Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych przez okres dwóch lat.
Na okres dwóch kolejnych kadencji (2005 – 2008 i 208 – 2012) wybrany został dziekanem Wydziału Technologii Drewna w SGGW w Warszawie i pełnił tę funkcję.

SPECJALIZACJA ZAWODOWA
Specjalizuje się z zakresu ochrony drewna przed ksylofagicznymi owadami za pomocą metod chemicznych i fizycznych, wykrywania owadów w drewnie konstrukcji i zbiorów muzealnych za pomocą metod instrumentalnych. Doktoryzował się w 1988 r. broniąc pracę doktorską pt. „Możliwość zastosowania mikrofal do dezynsekcji iglastego drewna budowlanego” oraz habilitował się w 2001 r., broniąc rozprawę pt.: „Fizyczne metody dezynsekcji drewna dóbr kultury”. Decyzją Prezydenta RP z dnia 30.12.2009 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk leśnych.
Dokonał kilkuset opinii, orzeczeń i ekspertyz dot. obiektów zabytkowej architektury i zbiorów muzealnych oraz przeprowadził normatywne testy kwalifikujące kilkudziesiąt chemicznych preparatów firmowych przeznaczonych do ochrony drewna przed owadami. Był promotorem trzech prac doktorskich, z których dwie dotyczyły dezynsekcji drewna za pomocą gazów niereaktywnych (azot i argon) i przyspieszania skuteczności ich działania za pomocą środków fizycznych i chemicznych a jedna instrumentalnych metod detekcji ksylofagicznych owadów w drewnie konstrukcji budowlanych i wyrobów.
Oprócz licznych publikacji w różnych renomowanych periodykach (w tym także zajmujących się ochroną zabytków) wraz z dr hab. Piotrem Witomskim wydał m.in. ksiązki:
· A. Krajewski, P. Witomski: „Ochrona drewna”, Wydawnictwo SGGW, Warszawa, 2003,
· A. Krajewski, P. Witomski: „Ochrona drewna – surowca i materiału”, Wydawnictwo SGGW, Warszawa, 2005,
· A. Krajewski, P. Witomski: „Korozja biologiczna drewna materialnych dóbr kultury. Poradnik konserwatorski”, Wydawnictwo SGGW, Warszawa, 2012.

WYRÓŻNIENIA I ODZNACZENIA
Za dotychczasową działalność w 1987 r. wyróżniony został Srebrną Odznaką PP Pracownie Konserwacji Zabytków, w 2010 r. odznaczony został Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz w 2011 r. odznaczony został Medalem Złotym za Długoletnią Służbę i wyróżniony został honorową odznaką resortową „Zasłużony dla Rolnictwa.

Aleksandra Wójcik, dr inż.
 Pracuje, jako asystent naukowo – dydaktyczny w Katedrze Mechaniczne Obróbki Drewna na Wydziale Technologii Drewna w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w  Warszawie.
 Doktorat „Dezynsekcja drewna parami paradichlorobenzenu i formaliny” ukończyła obroną pracy doktorskiej 14 czerwca 2011.
 W czasie doktoratu uczestniczyła w pracach przy grancie „Opracowanie elektroakustycznej metody wykrywania ksylofagicznych owadów niszczących drewniane  konstrukcje i wyroby” w Zakładzie Ochrony Drewna.
 Prace magistersko inżynierską w zakresie Konserwacja Drewna Zabytkowego wykonała na Wydziale Technologii Drewna.
 W 2008 roku ukończyła kursu „Mykolog Budownictwa” organizowany przez PSMB – Polskie Stowarzyszenie Mykologów Budownictwa we Wrocławiu.
 W 2001 pracowała w Muzeum Narodowym w Warszawie w Pracowni Konserwacji Mebli oddział w Łazienkach Królewskich, gdzie wykonywała prace przy konserwacji mebli  oraz prace pozłotnicze.
Od 2008 wykonuje ekspertyzy mykologiczne i entomologiczne, a od 2011 już, jako właściciel w firmie Fole art.

Marek Tomalak, prof. dr hab.
Urodzony w 1953 r. w Poznaniu. Studia podstawowe, magisterskie odbył w latach 1972-1977 na Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej w Poznaniu. W roku 1976 rozpoczął pracę w Instytucie Ochrony Lasu A.R. w Poznaniu, a od 1977 roku na stanowisku starszego asystenta naukowo-badawczego w Zespole Entomologii Leśnej Instytutu Ochrony Lasu. A.R., brał udział w badaniach Zespołu, specjalizując się w zakresie entomologii leśnej, nematologii i patologii owadów. W latach 1980-1984 odbył studia doktoranckie na Wydziale Entomologii Uniwersytetu Manitoba w Winnipeg, w Kanadzie, prowadząc badania nad kornikami i nicieniami pasożytującymi w kornikach. W latach 1984-1988 prowadził działalność ogrodniczą – specjalistyczną uprawę cebulowych roślin ozdobnych. Od roku 1988 pracuje w Zakładzie Biologicznych Metod i Kwarantanny Instytutu Ochrony Roślin w Poznaniu, kierując tym Zakładem od roku 2003. Prowadzi badania nad biologicznymi metodami ograniczania populacji szkodników roślin uprawnych i drzew, genetyką nicieni owadobójczych oraz taksonomią nicieni zasiedlających drzewa. W roku 1998 uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w roku 2006 tytuł profesora. Odbył szereg staży i wizyt naukowych w ośrodkach badawczych Kanady, USA, Japonii, Anglii, Francji oraz wielu innych krajów europejskich. Brał udział w krajowych i międzynarodowych programach badawczych poświeconych biologicznemu ograniczaniu populacji szkodników roślin uprawnych i drzew, oraz ochronie roślin na obszarach zieleni miejskiej, w tym w programach – Urban Forests and Trees (Lasy i Drzewa Miejskie) oraz Forests, Trees and Human Health (Lasy, Drzewa, a Zdrowie Ludzkie), będąc współautorem międzynarodowych podręczników o tych samych tytułach, opublikowanych w latach 2005 i 2011przez wydawnictwo Springer. W ramach współpracy z Przedsiębiorstwem Ogrodniczym Owiplant w Owińskach opracował technologię przemysłowej produkcji biologicznego środka zawierającego nicienie owadobójcze (Owinema), który przez ponad 14 lat wykorzystywany był w Polsce, w ochronie upraw szklarniowych i pieczarki przed szkodnikami. Jest autorem lub współautorem wielu artykułów naukowych, popularno-naukowych oraz rozdziałów w opracowaniach książkowych, poświeconych biologicznym metodom ochrony roślin, nicieniom zasiedlającym drzewa, owadom uszkadzającym drzewa na obszarach zieleni miejskiej, oraz bezpiecznym dla mieszkańców metodom ich ograniczania.

Bogusław Andres, dr inż.

– kierownik Zakładu Ochrony Drewna WTD SGGW w Warszawie.
Spacjalista mykologiczno-budowlany. Wykładowca Polskiego Stowarzyszenia Mykologów Budownictwa.
Główne kierunki badawcze: czynniki powodujące degradację drewna w budynkach oraz na otwartej przestrzeni, naturalna trwałość drewna oraz ocena odporności tworzyw drzewnych na biodegradację, metody impregnacji drewna, kontrola jakości impregnacji drewna budowlanego, grzyby pasożytujące na owadach.

Tedan.pl

Zajmujemy się problematyką zwalczania szkodników od 1984 roku, czyli od pierwszej rejestracji jednoosobowej firmy zajmującej się odkażaniem, tępieniem szkodników i gryzoni. Prowadzimy szkolenia w Polskim Stowarzyszeniu Pracowników Dezynfekcji, Dezynsekcji i Deratyzacji.