DYSPENSER FEROMONOWY – Barczatka syberyjska (Dendrolimus sibiricus)

Środek feromonowy do wabienia motyli Barczatka syberyjska (Dendrolimus sibiricus) do tablic lepowych, pułapek typu delta, pułapek lejkowych lub do przyklejania na opasce lepnej w celu zwiększenia skuteczności opaski. Jest to substancja biologicznie czynna, która zwabia tylko i wyłącznie samce motyli tego gatunku.

Sposób użycia:

Dyspenser należy wyjąć z opakowania i umieścić w pułapce typu delta lub lejkowej, które rozwieszamy w pobliżu drzew lub w koronie. Pułapki rozmieszczamy w okresie wylotów motyli tego szkodnika – od połowy maja do połowy czerwca. Opaski lepowe z feromonem umieszczamy na pniu od połowy marca.

Barczatka syberyjska (Dendrolimus sibiricus) to bardzo groźny szkodnik lasów iglastych na Syberii. Powoduje tam większe spustoszenie i szkody niż wszystkie inne gatunki, żerujące na drzewach iglastych, razem wzięte. Rozprzestrzenia się bardzo szybko (do 50 km na rok). Bardzo szybko dostosowuje się też do nowych warunków. Barczatka syberyjska może łatwo przeniknąć do Polski z niekorowanym drewnem. Jej pojawienie się w naszym kraju mogłoby spowodować gradację szkodnika na niespotykana dotąd skalę, dlatego w naszym kraju podlega bowiązkowi zwalczania.

Cykl rozwojowy

Okres rozwojowy Barczatki syberyjskiej trwa, w zależności od uwarunkowań klimatycznych, od roku do 3 lat. Loty dorosłych osobników odbywają się na przełomie maja i czerwca. Samice składają wówczas jaja na igłach, gałęziach lub pniu (w skupiskach po ok. 200-250 szt.). Rozwój jaja trwa około 10-15 dni. Na przełomie czerwca i lipca pojawiają się gąsienice i żerują do późnej jesieni. Pierwszą zimę spędzają w ściółce leśnej. Wiosną, wspinają się po pniu i całe lato żywią się igłami drzew. Jesienią powracają do ściółki leśnej, w której zimują. Następnej wiosny odżywiają się intensywnie i zaczynają się przepoczwarczać w kokonach zlokalizowanych w koronach, na gałęziach lub łodygach. W najcieplejszych latach część populacji może rozwinąć się w ciągu jednego roku.

Gąsienica dorasta do ok. 50–80 mm. Jej ciało jest owłosione. W części tułowiowej i tylnej odwłoka występują pęczki długich, ciemnoniebieskich włosków. Grzbiet i boki ciała czarne, brązowe  lub ciemnoszare, po stronie brzusznej rdzawe  lub czerwonobrunatne, często rdzawo lub brązowo cętkowana. Gąsienice po zakończeniu żerowania otaczają się oprzędem i przepoczwarczają, najczęściej na drzewach (w spękaniach kory pni  i gałęzi), czasem w ściółce. Motyl duży (dł. 30– 39 mm, rozpiętość skrzydeł 40–80 mm), zazwyczaj ubarwiony szaro, choć spotyka się osobniki barwy od prawie białej  do czarnobrunatnej. Skrzydła drugiej pary jednobarwne.

Objawy występowania i szkodliwość

Atakuje żywe i w większości zdrowe drzewa  iglaste w różnym wieku. Gąsienice żerują intensywnie  w koronach drzew, gdzie odżywiają się igłami doprowadzając do silnej defoliacji i powstawania gołożerów. Mogą również uszkadzać młode szyszki i pączki. Wydalają olbrzymie ilości odchodów, których akumulacja w glebie wpływa na bujny rozwój traw zagłuszających siewki oraz ich zasychanie.

W miejscach masowego występowania, w powietrzu unoszą się włoski oderwane z ciała gąsienic, które powodują u ludzi i zwierząt utrzymujące się często miesiącami opuchlizny, egzemy oraz uszkodzenia oczu.

Sposoby rozprzestrzeniania i przenikania

Szkodnik rozprzestrzenia się głównie w sposób naturalny poprzez przeloty dorosłych motyli. Może być rozwlekany wraz z surowcem drzewnym, na którym znajdują się jego stadia przedimaginalne.

Zwalczanie

Zwalczanie polega na szerokim stosowaniu zabiegów chemicznych. Dlatego bardzo ważnym elementem profilaktyki i szybkiego reagowania jest stałe monitorowanie ewentualnego pojawienia się tego groźnego szkodnika.

admin