Komar brzęczący – opis, informacje
Komar brzęczący (Culex pipiens) – gryzący owad z rodziny komarowatych , rzędu muchówek.
Komary to małe, brzęczące owady. Jest ich ogromna ilość, w samej Polsce występuje około 50 gatunków. Zdecydowana większość żywi się krwią innych organizmów.
Spis treści
Wygląd komarów
Uskrzydlone, niewielkich rozmiarów insekty, osiągające maksymalnie 6 mm. Budowa jest dość smukła i delikatna, a barwa waha się od jasnobrązowej do brunatnej.
Skrzydła są wąskie i przezroczyste, używane podczas lotu wydają charakterystyczny, brzęczący dźwięk. W czasie spoczynku wysoko podnosi ostatnią parę odnóży (w odmienny sposób robi to komar brzęczący, a w inny komar widliszek). Płeć można rozróżnić m.in. za pomocą czułek: u samców są pokryte kępkami włosków, sprawiają wrażenie pierzastych. Na grzbietowej stronie tułowia znajdują się dwie pręgi.
Występowanie komarów
Komary znajdziemy na niemalże każdym kontynencie, w ilościach dużych (strefa umiarkowana), lub ogromnych (cieplejsze rejony). W Polsce najpopularniejsze są dwa gatunki: opisywany komar brzęczący oraz komar widliszek.
Czym się żywią komary?
Utrapieniem człowieka są tylko samice; samce mają uwstecznione narządy gębowe (skrócona szczelinka kłująca) i nie odżywiają się niczym innym, prócz wody i nektaru.
Inaczej jest w przypadku samic; te mają już kłujkę zdolną przebić skórę. Składa się ona z sześciu długich, bardzo cienkich szczecinek. Tuż po nakłuciu, owady wpuszczają kropelkę swojej śliny, zapobiegającej krzepnięciu krwi. Proces pobierania pokarmu trwa nawet do kilku minut, atakują głównie po zmierzchu.
Cykl rozwojowy komarów
Komar przechodzi przeobrażenie zupełne. Cykl rozwojowy jest niezwykle szybki i pozwala w ciągu roku wydać na świat nawet 5 do 7 pokoleń.
Po 2-4 dniach od złożenia jaj, zaczynają się kluć małe, beznogie larwy. Żyją w środowisku wodnym „zawieszone” głową w dół tuż pod lustrem wody. By przetrwać w środowisku wodnym, wykształciły specjalną rurkę służącą im do oddychania (znajduje się na ostatnim segmencie odwłoka); wysuwają ją na powietrze i za jej pomocą pobierają niezbędny do życia tlen z powietrza atmosferycznego. W skład ich diety wchodzi wszystko co drobne – fitoplankton, szczątki organiczne itp.; rzadziej prowadzą drapieżny tryb życia. Pobieranie tego typu pokarmu umożliwiają im długie włoski na głowie – są to przekształcone czułki, którymi larwa wychwytuje swój pokarm. Tak więc narządy gębowe muszą być w ciągłym ruchu, nieustannie odfiltrowując z wody przydatne cząsteczki. Mimo że larwy wyglądają niepozornie, nie są tak prostym łupem jakby się mogło wydawać; w obliczu zagrożenia larwy reagują ucieczką, charakterystycznie koziołkując na dno zbiornika. Osiągają średnio 10 mm długości.
Później jest stadium poczwarki – jej rozwój także odbywa się w środowisku wodnym, posiada 2 rurki służące do oddychania i unosi się pod powierzchnią wody. Z pewnością utrzymanie takiej pozycji byłoby trudne, gdyby nie odrobina powietrza, którą trzymają pod pochewką zawiązków skrzydeł. Tułów i głowa wyglądają jakby zlane w jedną całość. W porównaniu do poczwarek innych owadów, mało trafne jest stwierdzenie że jest to stadium nieruchliwe – poczwarki komarów potrafią bardzo szybko uciec wrogowi wiosłując odwłokiem. Po zaledwie kilku dniach z wody wychodzi postać dorosła.
Gotowe do rozrodu samice wlatują do środka roju i od razu są otaczane przez samce. Brzęczenie przez nie wydawane jest niższe od brzęczenia samców. Ci z kolei od razu rozpoznają wśród tego tłumu potencjalną partnerkę (narząd do tego wykorzystywany znajduje się u nasady czułek). Kopulacja, niemal akrobatyczna, odbywa się w powietrzu i trwa kilka sekund.
Samice żyją zaledwie kilka dni, ale dzięki białku pochodzącemu z wyssanej krwi, jaja w ich odwłokach dojrzewają bardzo szybko. Krew więc jest im niezbędna do przedłużenia gatunku.
Jaja składane są w łódeczkowatym pakiecie (zwykle ok. 200-400 jaj), który unosi się na wodzie. Na miejsce składania wybierają zarówno większe jeziora, jak i stojąca woda deszczowa. Działalność człowieka w żaden sposób nie wpływa na ich liczebność; namnażają się nawet w wodach zanieczyszczonych, ściekach itp.
Czy wiesz, że…
Komary posiadają narządy termologiczne, służące do wykrywania ofiary, dlatego też częściej atakują osoby spocone.
Największym utrapieniem są osobniki małe; żyły w małych zbiornikach i musiały znacznie przyspieszyć swój rozwój w obawie przed wyschnięciem. Teraz, muszą uzupełnić niedobory białka, którego nie były w stanie pobrać w wystarczającej ilości jako larwy.
Odstraszają je goździki, czeremcha, pelargonie oraz mięta. Za to za nic sobie mają odganianie ręką – włoskowate receptory na odwłoku wykrywają tego typu zagrożenia, więc przed trwałym unicestwieniem owada zdąży się on oddalić na bezpieczną odległość. Oczywiście potem są kolejne podejścia do zdobycia drogocennego pokarmu, i tak aż do skutku.
Srogie zimy nie wpływają na ich liczebność.
Działają niczym dobra prognoza pogody – zawsze uderzają zdwojoną siłą tuż przed deszczem.
Larwy komarów są popularnym pokarmem dla rybek akwariowych.
Chcesz skutecznie pozbyć się denerwujących komarów?
Zwalczanie komarów.
Zajmujemy się problematyką zwalczania szkodników od 1984 roku, czyli od pierwszej rejestracji jednoosobowej firmy zajmującej się odkażaniem, tępieniem szkodników i gryzoni. Prowadzimy szkolenia w Polskim Stowarzyszeniu Pracowników Dezynfekcji, Dezynsekcji i Deratyzacji.
